Ամփոփում. 1-ին կիսամյակ

Ամփոփում

2019 թվականը շատ լի էր ինձ համար, հատկապես՝ տարվա երկրորդ կեսը։ Կարող եմ ասել, որ այս կիսամյակը դեռևս ամենաարդյունավետն էր մի քանի տարվա մեջ։

Այս ընթացքում ես վերսկսեցի գրքեր կարդալ՝ և՛ հայ գրականություն, և՛ արտասահմանյան, թեպետ նախընտրում եմ արտասահմանյան գրականությունը, քանի որ հայկական գրքերի մեծամասնության թեմաները նույնն են, ինչը ինձ համար այդքան էլ հետաքրքիր չէ։ Հայ գրականության մեջ միակ գիրքը, որ ինձ շատ  դուր եկավ, Գուրգեն Մահարու «Ծաղկած փշալարեր»-ն էր, ինչը մեծ բացահայտում էր ինձ համար, քանի որ կարդալուց առաջ չէի սպասում, որ այն կհավանեմ։

Սկսեցի զբաղվել կամավորությամբ, ինչի արդյունքում ձեռք բերեցի բազմաթիվ նոր ընկերներ, ծանոթացա շատ հետաքրքիր մարդկանց հետ, նաև՝ օտարերկրացի, հասկացա, որ Հայաստանում նույնպես իրականացվում են շատ հետաքրքիր ֆորումներ, փառատոններ, համերգներ, որոնց մասին մինչ այս չէի լսել և հնարավորություն ստացա դրանց մեջ իմ մասնակցությունն ունենալ։ Հասկացա, որ կամավորությունն անվճար աշխատանք չէ, և մարդկանց առջև շատ ու շատ նոր դռներ է բացում։ Դրա արդյունքում փորձում ես քեզ տարբեր ոլորտներում, նոր հետաքրքրություններ և փորձ ես ձեռք բերում, սկսում ես հետաքրքրվել այնպիսի բաներով, որոնք քեզ անցյալում ձանձրալի կամ չափազանց դժվար էին թվում։

Միակ վախենալու բանը… (թարգմանություն)

Միակ վախենալու բանը…

(թարգմանություն)

Ոչ ոք, իհարկե, լողավազանւմ պատահածի մասին ինձ չհավատաց: Ես նրանց չեմ մեղադրում: Ես նույնպես չէի հավատա, եթե նրանցից մեկը դա պատմեր: Երևի, ես կձևացնեի, թե հավատում եմ, եթե Ռաուլը ինձ պատմեր պատմությունը, բայց միայն նրա համար, որ ես ուզում եմ, որ նա հավանի ինձ, կամ գոնե իմանա, որ ես գոյություն ունեմ:

Ենթադրում եմ հիմա բոլորը գիտեն, որ ես գոյություն ունեմ: Ես տեսա բոլոր նամակները, մինչև իմ հեռախոսը վերցրեցին: Ջեքին և Անյան ասում են, որ ինձ մոտ իմ «օրերն» էին, բայց դա հիմարություն է: Այնտեղ չափազանց շատ արյուն կար դրա համար: Ակնհայտորեն (դե դա ակնհայտ է, եթե մոռանաս ֆիզիկայի, ժամանակի և տարածության օրենքների մասին), իմ արյունը միայն մի ձև կարող էր ջրում հայտնվել. Ինձ հետ այնտեղ շնաձուկ կար:

Ուրիշ ինչպե՞ս եմ ես իմ աջ ոտքին այս կծած հետքերը ստացել: Ինչպես ասացի, ես նրանց չեմ մեղադրում ինչ չհավատալու համար, բայց ես այլևս երբեք լողավազան չեմ գնալու: Միևնույն է ես երբեք ծով չեմ գնում, այնպես որ դա նոր որոշում չէ՝ միայն երեկվա պատահածի համար: Դա ուղղակի խելամիտ է:

Որտե՞ղ է Ռոքսին (թարգմանություն)

Որտե՞ղ է Ռոքսին

(թարգմանություն)

Քլոյեն դպրոցից տուն վերադարձավ, իր համար մի բաժակ սուրճ պատրաստեց և գնաց իր ննջասենյակ: Նա տնային աշխատանք պիտի աներ, սակայն դա կարող էր սպասել: Նա ուզում էր վայելել անաղմուկ ժամանակը, մինչև նրա ծնողները տուն կգային և կլցնեին տունը զրույցների, հեռուստացույցի և իր հոր սիրելի ջազզ երաժշտության ձայներով:

Նա նույնպես սիրում էր օրվա այս ժամանակը, քանի որ կարող էր խաղալ իր առնետների հետ: Այո՛, դա ճի՛շտ է, ընտանի առնետներ: Քլոյեն երկուսն ունի՝ Զենան և Ռոքսին: Քլոյեն գիտի, որ նրանք ոչ սովորական կենդանիներ են, և նա գիտի որ շատ մարդիկ մտածում են, որ առնետները կեղտոտ են: Նա նույնպես չէր սիրում առնետների, մինչև իր ընկեր Մարտինը նրան հրավիրեց իր տուն և ցույց տվեց իր ընտանի առնետներին: Երբ նա խաղաց նրանց հետ և առաջին անգամ բռնեց նրանց իր ձեռքում, նա տեսավ, թե ինչ քնքուշ և խելացի են նրանք: Անցյալ տարի, երբ Մարտինի առնետներից մեկը ձագեր ունեցավ, Քլոյեն որոշեց, որ կուզեր նրանցից երկուսին իրեն վերցնել:

Վատ գաղտնիքներ (թարգմանություն)

Վատ գաղտնիքներ

(թարգմանություն)

Փիթերը ոտքով հարվածեց իր սեղանին և դուրս եկավ դասարանից: Նրա կողքերի շարքերի սովորողները աղմուկից վեր թռան:

- Հե՛յ, - բղավեց մաթեմատիկայի ուսուցիչ միսթր Քլարքը Փիթերի հետևից: - Նկատողությու՛ն, - բղավեց նա:

Փիթերը ձեռքերը գրպանները դրեց, կախեց գլուխը և ուսերը վերև բարձրացրեց, ասես մրսում էր: Սա ամսվա մեջ երրորդ անգամն էր, որ նա դասարանից դուրս էր եկել:

***

Մարիան կրկին չուներ սպորտային համազգեստը: Սա այս կիսամյակ երկրորդ անգամն էր, որ նա «մոռացել» էր իր համազգեստն ու սրբիչը: Նա այլևս ոչ-մի արդարացում չուներ:

- Այդքան էլ լավ չէ, Մարի՛ա, - ասաց նրա մայրիկը, երբ իրեն կանչեցին դպրոցից, - ես, այսօր առավոտյան, մաքուր սրբիչ եմ դրել քո մահճակալին: Ի՞նչ է կատարվում:

- Ոչինչ, մամ, - ասաց Մարիան, ոչ բավական բարձր, որ մայրը լսի:

Գուրգեն Մահարի «Ծաղկած Փշալարեր»

Ամառային առաջադրանքներ

Ծաղկած Փշալարեր (վերլուծություն)

Ամառվա առաջին հայերեն գիրքը, որ կարդացի Գուրգեն Մահարիի ինքնակենսագրական վիպակներից մեկն էր՝ «Ծաղկած Փշալարերը»: Հայկական գրականությունը ինձ երբեք չի գրավել, սակայն այս գիրքը բացառություն եղավ: Այն պատմական-հայրենասիրական գրքերից չէր, որոնցում, սովորաբար, ամեն ինչ չափազանցված է լինում, այլ պատմում էր մարդկանց իրական կյանքի և դժվարությունների մասին:

Դեպքերը տեղի են ունենում Սիբիրում, ուր՝ 3 րոպեյանոց դատից հետո ազատազրկվել և աքսորվել էին բազմաթիվ անմեղ մարդիկ: Գլխավոր հերոսներն էին Աշոտ Դային, Մամոն, Լյուդմիլան, Իոնասը և հենց ինքը՝ հեղինակը, ովքեր աքսորի տարիներին աշխատում էին բրուտանոցում:

Վիպակը նկարագրում է տարբեր խառնվածքի, մտածելակերպի մարդկանց, որոնք անմեղ էին, սակայն, կարելի է ասել, անբախտ էին և տարիներով կտտանքների էին ենթարկվում իշխանության կողմից: Նրանց մեջ կային բանաստեղծներ, գիտնականներ, ուսանողներ, քաղաքական գործիչներ, ճարտարապետներ և այլ մասնագիտության տեր ունեցող մարդիկ, որոնք շատ անգամ ծանոթ էին միմյանց: Կալանավորներից շատերը այդ ընթացքում գնդակահարվում են, մյուսներն էլ մահանում են սովից, ծարավից, ցրտից, կամ ծանր աշխատանքների արդյունքում ձեռք բերված հիվանդություններից, իսկ Գուրգենը, Աշոտ Դային և այլոք՝ չնայած բազմաթիվ դժվարությունների և տանջանքների, ողջ են մնում, և վերջում ազատ են արձակվում:

Լավաշ

Ամառային մեդիաառաջադրանքներ

Լավաշ - պատմություն, ավանդույթներ և ծիսակարգեր

Լավաշը հայկական ավանդական հաց է՝ պատրաստված ցորենի ալյուրից: Նրա յուրահատկություններն են պահպանման երկար ժամկետ ունենալը, պատրաստման պարզությունը, հիանալի համն ու ցածր կալորիականությունը: Այն ընդգրկված է ՅՈՒՆԵՍԿՕ-ի կազմած՝ մարդկության ոչ նյութական մշակութային ժառանգության ցուցակում։

Լավաշ թխելը մի ամբողջ ծես է, որն ուղեկցվում է ազգային երգերով ու մտերմիկ զրույցներով: Այն թխում է վաղ առավոտյան՝ տան ավագ կինը, ում օգնում են տան կթտսեր կանայք և հարսները: Նրանք գրտնակում են խմորը, հմուտ շարժումներով մի ձեռքից մյուսն են նետում արդեն գրտնակածը, որպեսզի այն գրեթե թափանցիկ դառնա, ինչից հետո այն գցում են ձվաձև փափուկ բարձի վրա, որը կոչվում է ռաֆաթա կամ բադադ, և խփում թոնրի տաք պատին: Ըստ ծիսակարգի, ոչ մի տղամարդ չպետք է գտնվի թոնրի մոտ, հակառակ դեպքում հացը կպոկվի ու կընկնի կրակի մեջ՝ կուտ կգնա:

Jaume Plensa

Jaume Plensa

Jaume Plensa es un artista plástico español, escultor y grabador. Artista muy polifacético que ha experimentado tambien con el dibujo, escenarios para ópera, videoproyecciones o instalaciones acústicas. Es conocido por sus grandes esculturas formadas por letras y numeros.

Cuatro de sus esculturas llamadas "Sombras" están ahora aqui - en Yerevan.

Խաումե Պլենսան իսպանացի արվեստագետ, քանդակագործ և նկարիչ-փորագրող է։ Բազմակողմանի արվեստագետ, ով, նաև փորձարկումներ է անում նկարչության, օպերային սցենարների, վիդեոպրոեկտների և ակուստիկ սարքավորումների հետ։ Նա ճանաչված է իր տառերից ու թվերից պատրաստված խոշոր քանդակների համար։

Նրա «Շողքեր» կոչվող քանդակներից չորսը այժմ գտնվում են այստեղ՝ Երևանում՝ Կասկադում և Գաֆեսճյան արվեստի կենտրոնում։

Համո Սահյան «Առաջին ձյուն»

Ռուբեն Սևակ «Գիշերն իջաւ»

Իրանական պոեզիա

Միսաք Մեծարենց «Կայծեր»

Վահան Մալեզյան «Կարոտը»

Speaking topic

What kind of friend is better - one who is very similar to you or one who is very different? Which kind of friend do you prefer and why? Include details and examples in your explanation.

Friendship is one of the most important things in our life. You can have a loving family, but you’ll feel lonely if you don’t have friends. In my opinion, both kinds of friends are good. Most people prefer to have friends that are similar to themselves and think like them, so they have many things in common. Of course, I like that too, but I don't choose friends like that. Someone can think like me, and be similar to me, but he can have that kind of character that I don't like or don't agree with. So for me it doesn't matter, is someone similar to me or not, I should like the character, personality of that person, and then become friends with him or her.

My friends are similar to me, but they're also very different. They have different taste in music, fashion, food and in many things else. However we're very similar, we think like each other and still have many things in common. Even though we're different, w can understand each other and help anytime.

In my opinion its cool that your friends are similar to you, but not too much. When someone is similar to you too much, agrees with you every time, thinks like you and has the same taste in everything is really annoying. It seems like that person is your copy or clone and you might feel uncomfortable with it. It always has to be another opinion if you're deciding something, you must think from other side too, and the person who is very much like you can't help you in that kind of situation. So for me the best kind of friend is the one, that is similar to you, but at the same time is very different.

Let's Speak English! - Mkhitar Sebastatsi

Let's Speak English!
"Mkhitar Sebastatsi" educational complex

On November 9th a small group of high school students went to the eastern school to participate in a collaborative project "We learn by Teaching".Kids were happy to see us and so we were. Some of them were well prepared for this lesson. Our lesson was about our school «Mkhitar Sebastatsi» Educomplex. We started with some questions.
We asked them about their favorite subjects, places in school, teachers, and so on. We were impressed by some kids, who were really good at English. Then we watched a short video with them and told them a little bit about Mkhitar Sebastatsi. For the rest of the lesson, they were asking us some questions and also telling us some stories. So we had a very successful and interesting lesson, and I hope we’ll repeat it again.

Զբոսանք անտառում (թարգմանություն)

Զբոսանք անտառում

(թարգմանություն)

Գրեյսն անտառում զբոսնում է իր շան հետ, երբ մի անսովոր բան է պատահում:

Երեքշաբթի

Անտառի միջով անցնելը զբոսանքի իմ սիրելի մասն է: Բենջին դա նույնպես սիրում է: Այնտեղ կան ճագարներ, որոնց հետևից կարելի է վազել, և տերևներ՝ հոտոտելու համար: Իմիջիայլոց, Բենջին իմ շունն է, և ես Գրեյսն եմ: Ես ապրում եմ ագարակում՝ իմ ծնողների հետ, և օրերի մեծ մասը՝ դպրոցից հետո գնում եմ Բենջիի հետ զբոսնելու:

Մինչ Բենջին առաջ է վազում, ես կանգնում եմ և թիթեռին եմ լուսանկարում: Նոր Facebook-ի նկա՞ր, երևի, բայց իմ ընկերները ինձ «բնության աղջիկ» են կոչում, այնպես որ, հավանաբար, ոչ: Հանկարծ ես լսում եմ Բենջիի հաչոցը: Ես նայում եմ և տեսնում եմ Բենջիին՝ մի տղայի շուրջը վազելիս և թռչկոտելիս: Տղան մոտավորապես իմ տարիքի է և անհանգստացած է երևում: «Բենջի վե՛րջ, արի՛ այստեղ», կանչում եմ ես և գրպանիցս հանում եմ նրա գնդակը: Ես պատրաստվում եմ տղայից ներեղություն խնդրել, բայց նա չկա, անհետացել է ծառերի մեջ:

Speaking

Some people enjoy spending their free time alone in activities such as reading, thinking, or writing. Others enjoy spending their free time in shared activities with other people. Which do you prefer and why?

Try to speak about it for at least 40 seconds.

Some people enjoy spending their time alone, and some prefer to go somewhere with other people. I don't really prefer any of them, because it depends on my mood. For example when the weather is sunny and i'm in a good mood i like to spend my time with my friends. We go for a walk, to some cafes, or cinema. Also i love going to some long trips, we go to many places, play games, and spend a great time there.

Out of school i'm not so sociable. I'm kinda introvert at home. So when the weather is cold and rainy, i like to stay home alone. My family is very big, and i dont like spending time with them so much, so i try to find a place where i can be alone. I go to my room with my dog, and just stay there. I like to play the piano or guitar, and sing my favorite songs, and my dog likes listening to them. So we enjoy our time with music and games.

Սերը կույր է (թարգմանություն)

Սերը կույր է

(թարգմանություն)

« Բարև Լենգ

Ես այսօրվանից պատրաստվում եմ գրել քեզ անգլերենով, քանի որ երկուսս էլ պարապելու կարիք ունենք: Շնորհակալ եմ նամակի համար: Կներես, որ ավելի շուտ ճպատասխանեցի, բայց մեր Բոստոն ժամանելու հաջորդ օրը ես գնացի դպրոց, և շատ զբաղված էի: Ատում եմ այս տեղը: Ինձ ասաց մի բառ անգամ չեմ կարողանում հասկանալ: Նրանց ակցենտները շատ տարօրինակ են:

Շատ եմ կարոտել Շանհայը և շատ եմ կարոտել քեզ հետ մի խմբում նվագելը: «CRASH»-ը երբևէ ամենալավ ռոք խումբն էր: Ես դեռ չեմ գտել ուրիշ մեկին՝ հետը նվագելու համար: Փորձում եմ կիթառ պարապել, սակայն հարևանը, ով ապրում է մեր դիմացում, եկավ և բողոքեց երեկ: Նա բարկացած էր: Ասաց, որ իր աղջիկը ջութակ էր նվագում, և իմ «սարսափելի աղմուկը» անհանգստացնում էր նրան: Ավելի ուշ ես տեսա նրան՝ պատուհանից ինձ նայելիս: Կարծում եմ նա նույնպես ատում է ինձ: Ասե՞ցի քեզ, որ նա իրոք գեղեցիկ է…

Հեյ, ստիպված եմ դադարել գրելը: Հենց նոր Մայրս աշխատանքից վերադարձավ, իսկ ես չեմ վերջացրել տնային աշխատանքս:

Խնդրում եմ շուտ պատասխանիր: Ուզում եմ ավելին լսել այն մասին, թե ինչ ես անում Լոնդոնում: Գտե՞լ ես ինչ-որ մեկին՝ հետը նվագելու համար: Կարողանո՞ւմ ես արդեն հասկանալ ակցենտը:

Դեշի

Հ.Գ. Կարծում եմ, ես սիրահարվե՛լ եմ»:

Դեշին անջատեց իր համակարգիչը և բացեց անգլերենի գիրքը: Նա շատ տնային աշխատանք ուներ անելու, սակայն անհնար էր անկատար բայերի և խառը պայմանական եղանակների վրա կենտրոնանալը: Նա չէր կարողանում դադարել դիմացի շենքում ապրող աղջկա մասին մտածել: Նա այնքան գեղեցիկ աչքեր ուներ: Դեշին բացեց իր պատուհանը և նայեց դեպի փողոցը: Աղջկա պատուհանը բաց էր, և նա լսում էր, թե ինչպես է նա դասական երաժշտություն նվագում: Դա իրոք շատ տխուր և գեղեցիկ էր հնչում: Նա շատ լավ էր նվագում: Դեշին հոգոց հանեց: «Ես համոզված եմ, նրան դուր է գալիս ռոք երաժշտությունը», նա մտածեց:

- Վերջացրե՞լ ես տնային աշխատանքդ, - ասաց Դեշիի մայրը, դուռը բացելով, - արագացրու, ճաշը կես ժամից պատրաստ կլինի, և դու անցյալ շաբաթվանից չես մաքրել սենյակդ:

Սակայն Դեշին այնքան էլ քաղցած չէր:

Այդ գիշեր Դեշին չկարողացավ քնել, և առավոտյան ուշանում էր դպրոցից: Նա դուրս վազեց տնից, առանց կոշիկները կոճկելու և նայեց դեպի կանգառը: Օհ ո՜չ: Ավտոբուսն արդեն հեռանում էր: Նա կռացավ կոշիկները կոճկելու: Շտապելու իմաստ չկար, միևնույն է նա խնդիրների մեջ էր լինելու: Նա ուղղվեց և հանկարծ տեսավ աղջկան: Նա նստած էր իր հոր մեքենայի մեջ, որի պատուհանը բաց էր: Դեշին վայր գցեց իր ուսապարկը և աղջիկը պտտվեց ու նայեց նրան: Նա չէր կարողանում շարժվել: Աղջկա աչքերը կանաչ էին: Նա անցյալում երբեք չէր տեսել կանաչ աչքերով մեկին: Նա ժպտաց աղջկան, սակայն վերջինս ուղղակի նայում էր նրան, ասես նա գոյություն չուներ: Դեշին զգում էր, թե ինչպես է իր դեմքը կարմրում: Նա վերցրեց իր ուսապարկը և փողոցով ներքև վազեց:

Այդ օրը դպրոցում լավ չանցավ: Նա ձախողեց հերթական մաթեմատիկայի թեստը, և անգլերենի ուսուցիչը բարկացավ նրա վրա դասարանում երազելու համար: Ընդմիջման ժամին նա չէր կարողանում ուտել: Ճաշարանի ուտելիքը զզվելի էր: Ինչպե՞ս կարող են նրանք ուտել դա: Իսկ ամենավատն այն էր, որ դպրոցից հետո նա ստիպված էր մնալ հավելյալ անգլերենի դասերի, ինչի պատճառով կրկին ուշացավ ավտոբուսից: Նա որոշեց քայլելով գնալ տուն, նրան անհրաժեշտ էր մտածել: Նա իր փողոցի կողքի այգով էր քայլում, մտածելով իր Շանհայի դպրոցի և ընկերների մասին: Նա մտածում էր իր հոր մասին նույնպես, ինչը ստիպեց նրան ավելի վատ զգալ: Նրա հայրը մահացել էր երեք տարի առաջ: Նա ինժեներ էր, և աշխատանքի վայրում դժբախտ պատահար էր եղել: Նա ցանկանում էր, որ իրենք ստիպված չլինեին Բոստոնու ապրել, բայց իր մայրը ստիպված էր գնալ այնտեղ, ուր ուղարկում էր իր կազմակերպությունը: Հետո Դեշին տեսավ նրան... Աղջիկն ուղղակի նստած էր նստարանին իր շան հետ: Դեշին մի պահ քարացավ: «Օհ ո՛չ, նա տեսել է ինձ», մտածեց նա: «Լա՛վ, համարձակ եղիր», ասաց նա իրեն: Նա ժպտաց և ձեռքով արեց աղջկան, սակայն վերջինս կրկին անտեսեց նրան: «Հիմա՛ր» ասաց նա իրեն: «Ինչո՞ւ ես ձեռքով արեցի: Հիմա նա իրոք ատում է ինձ»: Ավելի ուշ երեկոյան Դեշին կիթառով «Blue Scales» երգն էր նվագում կիթառով՝ ականջակալներն ականջներին: Նրա Շանհայի ընկերները կարծում էին, որ նա իրոք լավ է նվագում: Դա նրա միտքն էր՝ խումբ ստեղծել իր ընկեր Լենգի հետ, նրանք նույնիսկ համերգ էին տվել դպրոցում: Բայց հիմա, նա չէր ուզում, որ ինչ-որ մեկը լսի իր նվագելը, առավել ևս՝ աղջիկը: Նա մտածում էր դասական կիթառ գնելու մասին, որբ իր մայրը սենյակ մտավ: Նրա ձեռքում նամակ կար:

- Փոստատարը սա սխալ բնակարան է բերել, - ասաց նա, - սա դիմացի շենքի համար է: Կարո՞ղ ես դու տանել սա, քանի դեռ ես ճաշն եմ պատրաստում: Եվ վերջին անգամ, խնդրում եմ, կմաքրե՞ս սենյակդ:

- Լավ, մամ, - ասաց նա:

Դեշին վայր դրեց կիթառը: Հիմա ամեն ինչի հետ միասին, նա նաև մեղավոր էր զգում: Մայրը իրոք հոգնած էր երևում: Նա ամբողջ օրն աշխատել էր, իսկ հետո ստիպված էր պատրաստել նրա համար: Գուցե նա պետք է ավելի շատ օգներ:

Դեշին խղճուկ էր զգում, երբ իջում էր աստիճաններով: Այքան դժվար էր իր և մոր համար՝ հոր մահանալուց հետո: Մոր աշխատանքը խլում էր նրա ողջ ժամանակը: Դպրոցը շատ դժվար էր Դեշիի համար, և նրանցից ոչ մեկը  ընկերներ ձեռք չէր բերել Բոստոնում: Նա նոր էր հասել դիմացի շենք, որբ դուռը բացվեց: «Օհ ո՛չ, սա կրկին նա է», մտածեց Դեշին: Արդեն ուշ էր հետ պտտվելու համար: Աղջիկը պատրաստվում էր իջնել աստիճաններով, երբ գցեց ինչ-որ բան: Այն ձայն հանեց, երբ թռավ և կանգ առավ Դեշիի ոտքերի մոտ: Առանց մտածելու նա բարձրացրեց այն:

- Ո՞վ է այստեղ:

Դեշին շփոթված էր:

- Ըը, ես ապրում եմ դիմացի շենքում, դու լա՞վ ես:

- Օհ, դու այն տղա՞ն ես, ով կիթառ է նվագում, - ասաց նա, - բարև, ես Հելենն եմ: Ես շատ եմ սիրում քո երաժշտությունը, ներողություն եմ խնդրում իմ հոր բողոքելու համար. Նա ինձ համար չափից շատ է անհանգստանում:

Դեշին նայեց, թե ինչ էր աղջկա ձեռքում: Դա սպիտակ ձեռնափայտ էր: Աղջիկը կույր էր:

Աղբյուրը՝ Love is blind

Երազներ (թարգմանություն)

Երազներ

(թարգմանություն)

Երբեմն մտածե՞լ եք ինչու ենք մենք երազներ տեսնում: Ինչպե՞ս կարող ենք բացատրել մեր երազների իմաստը: Կարո՞ղ եք հիշել այն պահը, երբ արթնացաք աներևակայելի, սարսափելի կամ տարօրինակ երազից: Երևի դուք վախեցած էիք և ցանկանում էիք շուտ միացնել լույսը, կամ երազն այնքան լավն էր, որ ցանկանում էիք ավելի երկար մնալ դրա մեջ: Հավանաբար, դուք մոռացել էք երազի մեծ մասը դեռ նախաճաշից առաջ: Բայց արդյո՞ք երազները միայն երազներ են, թե՞ փորձում են մեզ ինչ-որ բան հասկացնել:

Երազները գուշակո՞ւմ են ապագան:

Հարյուրավոր տարիներ մարդիկ կարծում էին, որ աստվածները կամ հոգիները կապ են հաստատում մեզ հետ մեր երազների միջոցով: Նույնիսկ այսօր, շատ մարդիկ կարող են հիշել, թե ինչպես են երազում տեսել ինչ-որ միջոցառում, վայր կամ մարդու, և ավելի ուշ՝ երազն իրականություն է դարձել: Բայց դա, հավանաբար, զուգադիպություն է, երբ երազում կատարվող գործողությանը հաջորդում է դրան շատ նման մի գործողություն իրական կյանքում, հատկապես, երբ դա այնպիսի բան է, որ հաճախ է պատահում առօրյա կյանքում: Մարդկանց մեծ մասը 10 տարեկանից հետո ամեն գիշեր 4-6 երազ է տեսնում, այսինքն՝ 2000 երազ՝ մեկ տարվա ընթացքում: Այնպես որ, որբ նրանք հասնում են 80 տարեկան հասակի, հավանաբար 140000 երազ են տեսել: Նույնիսկ, եթե մենք մոռանանք մեր տեսած երազների 95-99 տոկոսը, մենք միևնույն է կհիշենք դրանցից մի քանի հազարը:

Արդյո՞ք երազներն ուղղակի վերամշակված մտքեր են:

18-19րդ դարերում երազների մասին 2 գաղափար հայտնի դարձավ: Մեկն այն մասին էր, որ այն, ինչ տեսնում ենք մեր երազներում, մեր ինքնագիտակցությունը թաքցնում է մեզնից: Իսկ հակառակ միտքն ասում էր, որ, երբ մենք քնած ենք, մեր ուղեղը համակարգում է օրվա հիշողություններն ու իրադարձությունները: Երազներն ուղղակի պատահական մտքերի հավաքածու են, բայց, երբ մենք արթնանում ենք, փորձում ենք դրանք պատմություն դարձնել:

Երազները ուղերձնե՞ր են մեր ուղեղի կողմից:

Բայց գուցե երազների մասին ճշմարտությունը այս 2 գաղափարների միաձուլումն է: Երազները կարող են ստեղծված լինել օրվա մտածմունքներից, սակայն դրանք երազներում են հայտնվում հատկանշական նշանակությամբ: Երբ մենք արթուն ենք, հիմնականում բառերով ենք մտածում, ասես խոսում ենք ինքներս մեր հետ: Բայց, երբ մենք քնած ենք, մեր ուղեղի այն հատվածը, որը կառավարում է  լեզուն, ավելի քիչ ակտիվ է դառնում, երբ զգացմունքները կառավարող հատվածը ավելի ակտիվանում է: Երևի մենք մեր մտքերը զգում ենք, որպես զգացմունքներ և նշաններ՝ ուղիղ իմաստով բառերի փոխարեն:

Այսպիսով եթե դուք կարողանում եք հասկանալ ձեր երազների նշանները, դուք պատուհան ունեք դեպի ձեր ենթագիտակցությունը: Հասարակ երազները, ինչպես թռչել կարողանալը, ընկնելը կամ հասարակական վայրում մերկ լինելը, հավանաբար շատ մարդկանց համար նման նշանակություն ունեն: Բայց դրանց ճշգրիտ նշանակությունը հասկանալու համար, պետք է կապել դրանք առօրյա կյանքի գործողությունների և զգացմունքների հետ:

Ինչպե՞ս կարող եք հասկանալ հաղորդագրությունները:

Օգտակար տարբերակ է երազների օրագիր պահելը: Արթնանալուց միանգամից հետո, գրեք այն ինչ հիշում եք ձեր երազից:Հեռախոսի կամ համակարգիչի փոխարեն օգտվեք թղթից և գրիչից, քանի որ լույսը կարող է ձեզ ավելի արթնացնել, ինչի պատճառով երազն ավելի արագ կմոռանաք: Ամեն ինչ արագ արեք, չէ՞ որ հիշողությունները հաշված վայրկյաններ հետո կանհետանան: Երբեմն դուք կգրեք առանց նույնիսկ աչքերը բավական բացելու, և արդյունքը անընթեռնելի կլինի, կամ իմաստ չի ունենա:

Հիմա դուք կարող եք կապել ձեր երազները առօրյա կյանքի գործողությունների և զգացմունքների հետ: Մտածեք այն մարդկանց և տեղերի մասին, որոնք երազում եք տեսել, քանի որ դրանք նույնպես կարող են նշանակություն ունենալ: Ի՞նչ էիք զգում երազում: Այն երազը, արտեղ մերկ էիք հասարակական վայրում, կարող է նշանակել, որ դուք անհանգստանում եք ինչ-որ բանի համար, որ պետք է անել, կամ դուք ինքնավստահ չեք որոշ իրավիճակներում, կամ որոշ մարդկանց հետ:

Կարո՞ղ եք դուք կառավարել ձեր երազները:

Որոշ մարդիկ կարծում են, որ երազները գրելը կարող է բացել միտքը դեպի գիտակցված երազատեսություն: Գիտակցված երազներում դուք գիտեք, որ երազ եք տեսնում և կարող եք փոխել երազի սյուժեն: Երազների նշանակությունը պարզելու փոխարեն դուք կստեղծեք դրանք: Դա շատ զվարճալի կարող է լինել, սակայն դուք երեվի կուզեք շարունակել երազներ տեսնել, որոնք ձեր ինքնագիտակցությանը թույլ են տալիս ձեզ ուղերձներ ուղարկել:

Աղբյուրը՝ Dreams

Կենդանիները քաղաքներում (թարգմանություն)

Կենդանիները քաղաքներում

(թարգմանություն)

Վերջերս թերթերում և հեռուստատեսությունում շատ նյութեր են հայտնվել մեծ կենդանիների գյուղեր և քաղաքներ ներխուժելու մասին: Վանկուվերի այգիներում արջեր են եղել, Մումբայիի փողոցներում՝ հովազներ, և վայրի խոզեր՝ Բերլինում: Ի՞նչ կլինի, թեթ մեծ կենդանիները մտնեն մեր քաղաք: Դա լա՞վ է, թե՞ վտանգավոր մեր և կենդանիների համար:

Վայրի կենդանիները սովորաբար քաղաքներ են մտնում ուտելիք փնտրելու համար: Հարավային Աֆրիկայում՝ Քեյփթաունում երբեմն կապիկներ են մտնում տարբեր համայնքներ: Նրանք այգիներից մրգեր են ուտում, ինչպես նաև ներխուժում են մարդկանց խոհանոցներ և ուտելիք գողանում դարակներից և սառնարաններից: Այդ կապիկները ուժեղ կենդանիներ են և երբեմն վախեցնում են երեխաներին և կռվում ընդանի կենդանիների հետ: Շատ մարդիկ չեն սիրում նրանց, սակայն քաղաքը կարող է վտանգավոր լինել նաև կապիկների համար: Երբեմն նրանք վրաերթի են ենթարկվում, իսկ մարդկանց ուտելիքում առկա շաքարը մեծ վնաս կարող է պատճառել նրանց ատամներին: Քեյփթաունի քաղաքապետարանն ունի հատուկ կապիկների պաշտպանության թիմ: Նրանց պարտականությունն է քաղաքում գտնել կապիկներին և վերադարձնել նրանց տուն: Դա քաղաքը մարդկանց համար ավելի անվտանգ է դարձնում, և ավելի օգտակար՝ կապիկների համար: Խնդիրն այն է, որ կապիկների մեծ մասը հետ է գալիս քաղաք՝ կրկին ուտելիք փնտրելու:

Բերլինում երբեմն վայրի խոզերի խմբեր են գալիս՝ ուտելիք փնտրելու: Խոզերը հարյուրավոր տարիներ շարունակ քաղաք են մտել, սակայն հիմա ձմեռներն ավելի տաք են, և խոզերն ավելի շատ են, քան անցյալում: Նրանք ուտում են քաղաքի այգիների ծաղիկներն ու տնկիները: Նաև քայլում են փողոցներով և ավտովթարների պատճառ դառնում: Ոմանք սիրում են նրանց և ուտելիք տալիս, սակայն քաղաքապետարանն անհանգստանում է ավտովթարների համար: Նրանք կոչ են արել մարդկանց դադարել խոզերին կերակրելը և ցանկապատներ կառուցել վերջիններիս մուտքը քաղաք արգելափակելու համար:

Մոսկվայում մոտ 35000 վայրի շուն կա: Նրանք ապրում են այգիներում, դատարկ տներում, ղանութներում և կանգառներում: Շներից որոշները նախկինում ընտանի կենդանիներ են եղել, որոնց լքել են իրենց տերերը: Մնացածները ծնվել են փողոցներում և միշտ այնտեղ են ապրել: Որոշ շներ միայնակ են ապրում, իսկ մնացածը՝ խմբերով: 2010 թվականին գիտնականները ուսումնասիրել են այդ շներին և մի քանի հետաքրքիր փաստեր են պարզել.

·        Շները գիտեն, որ ավելի ապահով է փողոցներն անցնել մարդկանց հետ, իսկ որոշները հասկանում են լուսացույցերի գույները:

·        Շները սովորել են, որ մարդիկ ավելի հաճախ ուտելիք են տալիս փոքրիկ շնիկներին, քան մեծերին: Ամենագեղեցիկ շնիկները մարդկանց այգիներում են սպասում: Երբ նրանք բավական ուտելիք են հավաքում բաժանում են այն բոլորի միջև:

·        Որոշ շներ սկսել են Մոսկվայի մետրոյով ճանապարհորդել:

Ի՞նչ են Մոսկվայի բնակիչները մտածում այդ շների մասին: Մարդկանց մեծ մասը սիրում է նրանց և ուտելիք ու ջուր տալիս: Մոսկվայում ձմեռները շատ ցուրտ են լինում՝ մեծ ձնածածկով, իսկ ջերմաստիճանը հասնում է -10 ºC: Այդ պայմաններում գոյատևելը շների համար շատ դժվար կարող է լինել, սակայն որոշ բնակիչներ փոքրիկ տնակներ են պատրաստել նրանց համար:

Մկները, սկյուռները և թռչունները հաճախ քաղաքներում են ապրում: Որոշ ավելի մեծ կենդանիներ, ինչպիսիք են շները Մոսկվայում, նույնպես կարող են գոյատևել՝ մարդկանց փոքրիկ օգնության շնորհիվ: Շատ մեծ կենդանիների համար քաղաքները վտանգավոր են, և նրանց մեր օգնությունն է անհրաժեշտ՝ տուն վերադառնալու համար:

Աղբյուրը՝ Animals in the city