Զբոսանք անտառում (թարգմանություն)

Զբոսանք անտառում

(թարգմանություն)

Գրեյսն անտառում զբոսնում է իր շան հետ, երբ մի անսովոր բան է պատահում:

Երեքշաբթի

Անտառի միջով անցնելը զբոսանքի իմ սիրելի մասն է: Բենջին դա նույնպես սիրում է: Այնտեղ կան ճագարներ, որոնց հետևից կարելի է վազել, և տերևներ՝ հոտոտելու համար: Իմիջիայլոց, Բենջին իմ շունն է, և ես Գրեյսն եմ: Ես ապրում եմ ագարակում՝ իմ ծնողների հետ, և օրերի մեծ մասը՝ դպրոցից հետո գնում եմ Բենջիի հետ զբոսնելու:

Մինչ Բենջին առաջ է վազում, ես կանգնում եմ և թիթեռին եմ լուսանկարում: Նոր Facebook-ի նկա՞ր, երևի, բայց իմ ընկերները ինձ «բնության աղջիկ» են կոչում, այնպես որ, հավանաբար, ոչ: Հանկարծ ես լսում եմ Բենջիի հաչոցը: Ես նայում եմ և տեսնում եմ Բենջիին՝ մի տղայի շուրջը վազելիս և թռչկոտելիս: Տղան մոտավորապես իմ տարիքի է և անհանգստացած է երևում: «Բենջի վե՛րջ, արի՛ այստեղ», կանչում եմ ես և գրպանիցս հանում եմ նրա գնդակը: Ես պատրաստվում եմ տղայից ներեղություն խնդրել, բայց նա չկա, անհետացել է ծառերի մեջ:

Չորեքշաբթի

Ես կրկին զբոսնում եմ Բենջիի հետ: Այսօր ցուրտ և անձրևոտ է, այնպես որ մենք արագ ենք քայլում: Հենց ես անտառ եմ մտնում, ուժեղ անձրև է սկսվում, և ես սկսում եմ վազել: Ես սայթաքում և ընկնում եմ և մինչ իմ հասկանալը, արդեն պարկած եմ գետնին: Ա՜խ, ցավոտ էր:

Այնտեղ մեկը կա: Ձայնն ասում է.

- Դու լա՞վ ես, շատ ուժեղ ընկար:

Ես վերև եմ նայում և տեսնում եմ երեկվա տղային:

- Կարծում եմ, լավ եմ, - դանդաղ ասում եմ ես, և տղան օգնում է ինձ կանգնել: Գալիս է Բենջին, և տղան շոյում է նրան:

- Ես չեմ տեսել քեզ դպրոցում, այստե՞ղ ես ապրում, - հարցնում եմ ես:

- Ոչ, ես Մանչեստերից եմ, - ասում է նա, - լսի՛ր, ես պետք է գնամ, դու լա՞վ ես, կարո՞ղ ես տուն հասնել, քեզ պե՞տք է օգնություն:

- Ոչ, ես լավ եմ, շնորհակալություն, ասում եմ ես, և տղան հեռանում է:

- Հե՜յ, ես Գրեյսն եմ, ի՞նչ է քո անունը, - բղավում եմ ես, սակայն նա արդեն գնացել է:

Տանը մայրիկս լուրերն է դիտում:

- Բարև, Գրե՛յս, լսե՞լ ես այս տղայի մասին, - հարցնում է նա:

- Ոչ, ի՞նչ տղա, - ասում եմ ես:

- Մի տղա Մանչեստերից: Նա փախել է տնից, նայի՛ր, սա նրա հայրն է:

Հեռուստատեսությամբ ցույց են տալիս մի մարդու՝ նստած ոստիկանի կողքին: Նա լալիս է, և երևում է, որ նա մի քանի օր չի քնել: Հետո նրանք ցույց են տալիս կորած տղայի նկարը: Ես գիտեմ նրան: Նա այն տղան է անտառից: Նա Մարկն է: Պիտի՞ է ինչ-որ բան ասեմ: Պիտի՞ պատմեմ մայրիկիս:

- Խե՛ղճ մարդ, - ասում է մայրս, - հուսով եմ նրանք շուտ կգտնեն նրա տղային:

Ո՛չ, պետք չէր ոչինչ ասեի: Եթե ես պատմեմ մորս, ոստիկանությունը կգա և կգտնի Մարկին: Իսկ ի՞նչ, եթե նա լավ պատճառով է փախել: Ես պետք է նախ խոսեմ նրա հետ:

Հինգշաբթի

Ես ամեն տեղ փնտրեցի, բայց չեմ կարողանում գտնել Մարկին: Եթե ես շուտով տանը չլինեմ, ծնողներս կանհանգստանան: Այնպես որ ես սկսում եմ բղավել:

- Մա՜րկ, որտե՞ղ ես:

Ոչինչ, ոչ մի պատասխան:

- Մա՜րկ, - կրկին բղավում եմ ես, - ես գիտեմ քո մասին:

Մի պահ հետո ես լսում եմ նրա ձայնը.

- Ի՞նչ գիտես, ինչպե՞ս ես իմացել իմ անունը:

Ես պտտվում եմ, և նա այնտեղ է:

- Երեկ հեռուստատեսությամբ տեսա հորդ: Ոստիկանությունը քեզ է փնտրում:

Նա ցնցված է երևում և հարցնում է.

- Դու ասե՞լ ես ինչ-որ բան, պատմե՞լ ես նրանց:

- Ոչ, - ասում եմ ես, - ես ուզում էի նախ քեզ հետ խոսել: Ի՞նչ է պատահել, ինչու՞ ես փախել:

Նա նայում է գետնին:

- Ես շատ վատ վեճ եմ ունեցել հորս հետ:

- Ինչի՞ մասին, - հարցնում եմ ես:

Մարկը մատնացույց է անում ընկած ծառը, և մենք նստում ենք:

- Իմ մայրը մահացել է չորս տարի առաջ: Դա մեծ դժվարություն էր իմ և հորս համար: Նա երկար ժամանակ տխուր էր, բայց հետո նա ուրիշին գտավ, ում անունը Մել է:

- Օհ, և դու նրան չե՞ս սիրում, - հարցնում եմ ես:

- Ոչ, ոչ այնքան: Նա վատ մարդ չէ, բայց մենք այդպես էլ կապված չենք: Նա իմ հորն է ուզում իր համար, իսկ ինձնով հետաքրքրված չէ: Ես չեմ կարծում, որ նա ուզում է ինձ տեսնել իր շրջապատում:

- Իսկ քո հա՞յրը: Դու խոսե՞լ ես նրա հետ:

- Նա շարունակ ասում է ինձ փորձել հարմարվել նրա հետ, բայց ես չեմ կարող: Իմ փախչելու գիշերը նա եկել էր իմ սենյակ, և ասում էր, որ մենք տեղափոխվում ենք Լոնդոն: Մելը Լոնդոնից է: Իսկ հետո նա ասաց ինձ, որ նա և Մելը ուզում են ամուսնանալ և երեխա ունենալ: Մենք երկուսս էլ զայրացանք, և ես ասացի նրան, որ չեմ տեղափոխվելու Լոնդոն: Ես վերցրեցի իմ վրանը և կեսգիշերին հեռացա:

- Բայց ի՞նչ ես անելու: Դու չես կարող անտառում ապրել, - ասում եմ նրան:

- Գիտեմ, բայց իմ պապիկը և ընկերները Մանչեստերում են: Ես չեմ ուզում Լոնդոն տեղափոխվել:

- Դու կսիրես Լոնդոնը, - ասում եմ ես:

- Նույնն իմ հայրն է ասում:

Ես ցավում եմ Մարկի համար, բայց մտածում եմ հեռուստատեսությամբ լալիս նրա հոր մասին, և ցավում եմ նրա համար նույնպես:

- Ի՞նչ ես պատրաստվում անել, - հարցնում եմ ես:

- Չգիտեմ, ինձ մտածելու ժամանակ է պետք:

Ուրբաթ

Մարկը ինձ անտառում է սպասում: Ես նրա համար սենդվիչ եմ բերել: Նաև որոշ լուրեր ունեմ:

- Մարկ, մայրս ասում է, որ այս առավոտ ոստիկանությունն ագարակ է եկել: Նրանք պատրաստվում են վաղը խուզարկել անտառը:

Մարկը թափահարում է իր գլուխը, - ես դա չէի ուզում: Իմ հայրը հեռուստատեսությամբ, ոստիկանությունը և այդ ամենը: Ես չգիտեմ ինչ անել:

- Ես մի միտք ունեմ: Ինչու՞ չես ապրում քո պապիկի հետ Մանչեստրում: Թող քո հայրը և Մելը տեղափոխվեն Լոնդոն, դու նրանց տոներին կայցելես:

Մարկը սկզբում չի պատասխանում, հետո նայում է ինձ և ժպտում.

- Կարո՞ղ եմ օգտվել քո հեռախոսից, - հարցնում է նա, - ես պետք է հորս զանգեմ:

Աղբյուրը՝ A walk in the forest