17 March 2016

Չարենցի «ՏԱՂԱՐԱՆ» ժողովածուի վերլուծություն

ՉԱՐԵՆՑԻ «ՏԱՂԱՐԱՆ» ԺՈՂՈՎԱԾՈՒԻ ՎԵՐԼՈՒԾՈՒԹՅՈՒՆ

«Բոլո՜րը տամ ու նվիրեմ, ինձ ո՛չ մի հուր թող չմնա՝
Դո՜ւ չմրսես ձմռան ցրտում.— բոլո՜րը քեզ...»
          Այստեղ ասվում է, որ Չարենցն իր սիրած էակի համար պատրաստ է ամեն ինչի: Նա կտա իր սրտի բոլոր հրերը, միայն թե իր սիրած աղջիկը չմրսի:
«Անցա, կամաց աչքով արի, ուզի ասեմ՝ ջա՛ն ես, էլի՛,—
Դեմս կեցած մե սա՛ր տեսաԳյուրջստանի քաղաքումը։»
Այս տողերում երևում է Չարենցի տխրությունը: Նա ասում է, որ տեսավ մի գեղեցկուհու, ուզեց նրան մոտենալ, սակայն տեսավ, որ նրանց միջև մի բաժանող պատ (սար) կա, ինչը հասկանալուց հետո նա նորից սկսեց տխուր իր «երգերն ասել»:

«Երթամուրիշ գոզալների գիրկը դնեմ գլուխս տաք՝
Քո էդ անուշ, ազիզ տեսքով հարբած ըլիմ մինչև էգուց։»
          Այստեղ ասվում է, որ Չարենցը շատ է սիրում իր նախկին կնոջը, իինչքան էլ նա ընկնի ուրիշ աղջիկների գիրկը, միևնույն է իր աչքերի առաջ կնոջ անուշ պատկերն է:

«Գոզալը լաց կըլի, կընկնի արցունքը
Գերեզմանիս մարմար քարին կմնա։»
          Այս տողերով Չարենցն ուզում է ասել, որ ամեն ինչ մնալու է այնպես ինչպես կա, թեկուզ իր մահից հետո՝ ոչինչ չի փոխվելու, բացի նրանից, որ կինը լաց է լինելու իր գերեզմանի մոտ:

«Գնա՛ կուզես Ֆռանգստան, ամենամեծ քուչեքը տես՝
Սրտիդ ուզած տեղը միակսիրեկանի թաղն է էլի։»

          Այստեղ Չարենցն ուզում է ասել, որ ինչքան էլ ավելի գեղեցիկ, լավ երկրներ գնաս ու տեսնես այնտեղի ամենամեծ բակերը, միևնույն է քո սիրեցյալի բակը մնալու է քեզ ամենահարազատը:

No comments:

Post a Comment